Komentarze: 0
Stary ze mnie dureń. Spotkałem dziś kolegę z liceum. Nazywaliśmy go szefem. Trochę z przekory, trochę z zasady. Zestarzał się. Włos już nie ten. Rozmawiał o swoich stażystach, że generalnie im wszystko wisi. Że pokolenie z. Długa rozmowa, że my jeszcze wierzymy autorytetom, nawet jak ich nie mamy. O paradoksie bez treści. On wciąż zapracowuje się na śmierć, ja pijąc codziennie kawę mam okresowe lekkie paranoje. "To z braku pewności siebie". Z braku pewności siebie.
Wczoraj dopadł mnie lęk. Ten z najgorszych, upokarzający. Kiedy wobec własnego szefa robisz się cały mokry. Dosłownie. Zacząłem o tym mówić, zwyczajnie.
- Widzi Pani, tak mam. Z klientami radzę sobie o tak - mówię strzelając palcami.
- Może Pan nie chce bym była Pana szefem?
- Ja mam tak z każdym zwierzchnikiem.
- Może powinnam zwołać grupę dla Pana? Nie chcę być tylko Pana zwierzchnikiem.
I nie wiem, czy czuję się zatroszczony czy upokorzony. Przechodzę do następnego pokoju z dwoma sukcesami w ręku, wywalczając urlop i korzystniejsze godziny pracy, czuję jednak, że jakaś struna we mnie się naciągnęła, bo pracuję napięty, choć skupiony.
"Wszystko w porządku, jest dobrze, wszystko jest dobrze". Tylko wieczorem i rano pod prysznicem zaczynam powtarzać po cichu pojedyncze imiona. Znowu. Jak kilka lat temu.